Zondag 9 oktober, 23:00 uur – Na 18 uur reizen zijn we dan eindelijk aangekomen in Thamel district, Kathmandu. Voordat we het wisten, werden we de taxi uitgezet en stonden we buiten in een donkere verlaten stad, er is werkelijk waar niemand te bekennen! Zijn we wel goed? Twee jaar geleden was het om dit tijdstip een bruisende chaos. Gelukkig heeft Meneer Coördinaat (Lees Luuk) nog de waypoints van 2 jaar geleden en lopen we direct naar het straatje vol met guesthouses. Ook hier is het vrij donker, maar bij het Yellow guesthouse is nog licht en ja ze hebben zelfs nog een kamer vrij voor ons. Pff wat voelt dit fijn! En YES! Luuk heeft zelfs nog een Everest biertje weten te regelen. Ons eerste biertje van deze reis! Met een koekje als lunch en avondeten, tikt het biertje snel aan en liggen we al snel in een diepe coma.

Dashain Festival

De volgende ochtend komen we erachter waarom het hier zo rustig en verlaten is, het Dashain festival is in volle gang. Het belangrijkste festival van het jaar. Het is een viering van de nieuwe rijstoogst en de overwinning van de godin Durga op demonen. 15 dagen lang wordt er geofferd, gezegend en gegeten. Families komen samen en vieren feest. Overal worden grote schommels gebouwd voor jong en oud en iedereen doet mee. Veel is dicht in deze periode en dat merk je goed hier in Nepal.

Opnieuw in Durbar Squar

De eerste dag in Nepal zijn we gelijk naar Durbar Square gegaan. Een groot tempel complex midden in de stad. We waren erg benieuwd hoe de tempels na de grote aardbeving van 1,5 jaar geleden erbij stonden. Onderweg erheen liep je al langs vele beschadigde huizen die met stokken gestut waren. Op straat was het nog steeds erg rustig, maar eenmaal in Durbar Square was het ineens heel erg druk met mensen. Wat blijkt, 1 van de tempels is maar 1 keer per jaar open tijdens het festival. De mensen stonden in een hele, hele, hele lange rij om daar naar binnen te mogen. Ook werden er voor de tempels dieren geofferd (opzich niet een heel lekker gezicht om te zien, maar we zijn ondertussen wel wat gewend..). Maar om nog even op de aardbeving terug te komen. Je herkent het bijna niet meer terug.. Vele tempels zijn beschadigd of soms ook gewoon compleet weg. Wat bizar om dit zo te zien.. Langzaam aan zijn ze bezig om alles weer opnieuw op te bouwen, maar het gaat heel langzaam.

De heuvels van Nagarkot

We verlaten Kathmandu snel om nog even de rust op te zoeken in de heuvels van Nagarkot. Terug naar de mooie natuur en terug naar het health center waar we 2 jaar geleden ook waren. Via mail waren we al op de hoogte gebracht dat het health center, waar vele mensen van die kleine omliggende dorpjes worden geholpen, erg aangetast is. Ook het dorp had veel schade. We waren benieuwd, dus gingen opnieuw dezelfde wandeling maken. En weer waren we geschrokken wat we aantroffen. We waren op zoek naar foto 2, maar helaas was foto 3 wat we aantroffen (zie hieronder). Op zoek naar Prem, de man van het health center! Het hele dorp hielp ondertussen mee zoeken naar hem, haha. Gevonden! Hij was erg onder de indruk dat we speciaal voor hem terug zijn gekomen naar zijn dorpje. Hij vertelde ons over de aardbeving en wat er in die periode is gebeurd. Het was een grote chaos, veel gewonden en 6 mensen in dat dorp hebben het helaas niet gered, vooral de ouderen die snel snel genoeg uit hun huis konden vluchten. Vele wonen nu in tijdelijke hutjes van golfplaten. Indrukwekkend om te zien dat ze toch zo positief in het leven staan en zo vrolijk doorgaan. Gelukkig zijn ze ook al volop bezig om een nieuw health center te bouwen dat wel bestemd is tegen een grote aardbeving.

We worden uitgenodigd door een familie om thee te komen drinken. De vrouw wil een hele maaltijd voor ons maken, maar we houden het maar bij banaan, appel en thee. Voordat onze maag straks weer 3 keer omdraait. Opeens komt haar man ook het hutje in en moeten we 1 voor 1 bij hem komen. We krijgen een Tika van het gezin, ook dit is 1 van de kenmerken van het Dashain festival. Dit is een mix van rijst, yoghurt en cosmetische poeder in een rode/oranje kleur gemaakt door de vrouwen. Het moet het bloed wat de familie bindt voorstellen. Ook kregen we een envelopje. We bedankte de familie vele malen en maakte nog een leuke groepsfoto. Later bekeken we de envelop, zaten er gewoon een paar roepies in! Zo een arm gezin en toch willen ze ons alles geven. Eten, drinken, geld en vooral veel liefde van het gezin. Heel bijzonder om dit zo mee te mogen maken.

Dikke kus, Luuk & Jess.