Myanmar, een indrukwekkend mooi land wat lange tijd gesloten was voor toerisme, doordat het land onder een streng militair regime leefde. Maar dankzij politieke veranderingen wordt het land steeds toegankelijker voor toeristen. Door de bevolking worden we altijd vrolijk verwelkomt met Min ga la ba, oftewel ‘hallo’ in het Birmees.

Mengeling van Zuidoost Azië en India.

We kwamen laat in de avond aan in Yangon, gelegen in het zuiden van Myanmar. Na een nacht doorgebracht te hebben in een doos met alleen een bed en 20 cm ernaast, worden we gelukkig heerlijk wakker. We hebben zin om eropuit te gaan. Al na 1 stap over de drempel gezet te hebben van ons guesthouse, voelt het gelijk goed aan. De warmte, de geuren, de drukte, de mensen, de cultuur, een mengeling van Zuidoost Azië en India. Hier houden we van, en waarom? Misschien omdat het 180 graden verschil is met wat we gewend zijn in Nederland? Er is zoveel te zien op straat, heerlijk!

Wat voelde ons huidje glad daarna!

De eerste paar dagen hebben we dan ook veel door de straten van Yangon gelopen. Yangon is een grote stad, tot eind 2015 zelfs de hoofdstad, dit merk je onder andere door het vele verkeer wat er door de straten rijdt. Overal lopen mensen, vrouwen en mannen in lange rokken (Longyi), spelende kinderen, monniken, nonnen, honden, katten en zelfs ratten hebben we zien lopen door de straten.

Vele mensen hebben hier een soort gele verf op hun gezicht (Thanaka). Dat is een soort crème gemaakt van de bast van de Thanaka boom. De gemalen bast mengen ze met water totdat er een lichte pasta ontstaat. Dit smeren ze op hun gezicht. Het werkt verkoelend, beschermd de huid tegen de zon en ze geloven dat je huid er zacht van wordt. Op het platteland zagen we sommige echt met hele dikke lagen over hun hele gezicht en zelfs over hun armen. Zelfs wij hebben het ervaren aan het eind van onze trekking. Zie de foto’s onderaan de blog. En wat voelde ons huidje glad daarna!

Ook wordt je vaak aangesproken door de monniken die hier op straat lopen. Je ziet ze overal. Ze vragen om een aalmoes. Je kunt dan geld of eten in hun kom geven. Boeddhisten doen dit om ‘merits’ te verdienen. Ze geloven dat ze hierdoor een beter leven krijgen met meer geluk en rijkdom. Uiteraard konden wij hier ook niet omheen en hebben wij ook ‘merits’ verdiend. Hopen op nog meer geluk en rijkdom in ons huidige leven of in ons volgend leven (nog meer geluk en rijkdom?).

Sule Pagoda & de Shwedagon Pagoda

Midden op een drukke rotonde staat de kleine pagoda, de 2500 jaar oude Sule Pagoda. Gelukkig dat tijdens ons bezoek die dag de zon wat minder scheen, want anders deed het goud gewoon zeer aan je ogen. Het is eigenlijk een soort kleine versie van de Shwedagon Pagoda die we de volgende dag hebben bezocht.

Een must voor als je in Yangon bent, een bezoek aan de Shwedagon Pagoda. Een van de belangrijkste boeddhistische bedevaartsoorden ter wereld. WAUW! Rond een uurtje of 4 in de middag liepen we dit grote complex binnen. Rond dit tijdstip is het nog vrij rustig, want daarna rond half 5/5 uur schijnt de zon op z’n mooist op deze indrukwekkende gouden pagoda en stromen de mensen binnen. De pagoda is de grootste van heel Myanmar met een hoogte van 98 meter, met 50.000 kg aan bladgoud en vele duizenden kostbare edelstenen. In het donker zie je de schittering van enkele edelstenen. In de pagoda worden acht haren bewaard van de laatste boeddha. Wij hebben hier wel 3 uur rondgelopen en gewoon zitten en kijken. Er is zoveel te zien. Tientallen kleinere pagoda’s, tempels en vooral de mensen die hier hun offers brengen, mediteren en/of bidden.

Van Kalaw naar Inle Lake

Hieperdepiep hoera! Luuk is 25 jaar geworden! En wat wil hij het liefste doen op z’n verjaardag? Juist, weer een trekking! We vertrekken die dag met nog een ander stel en onze 2 gidsen vanuit het heuvelachtige dorp Kalaw. Een wereld van verschil met het drukke stadsleven in Yangon. Hier gaan we juist het leven op het platteland ervaren. Even vast een fotootje om in de stemming te komen.

Dit was dus eigenlijk wat we constant zagen. De mooie uitzichten, lopen tussen de gewassen van de boeren en zien hoe de locals op het land werken met hun waterbuffels als werktuig. Het echte pure, onaangetaste Myanmar is wat je hier ziet. De eerste 2 dagen hebben we rond de 7/8 uur gelopen. De derde dag was een stuk korter.

Onderweg hebben we veel geleerd van het leven in Myanmar en hun soms wat rare gewoontes. Zo viel ons in heel het land al op dat iedereen als een koe zit te kauwen en dan rood spul uit tuft op straat. Wat blijkt, dit is gewoon een verslavende gewoonten van heel vroeger te vergelijken met het kauwen van de pruimtabak.

Alleen kauwen ze hier op betel quid. Een pakketje gevormd door het blad van de piper betle plant en dit blad heeft een stimulerende werking. De inhoud wisselt per persoon. Je kunt de pakketjes op elke hoek van de straat zelf samenstellen. Maar de hoofdingrediënten zijn de arecanoot, een dikke witte vloeistof (slaked lime), tabak en diverse kruiden. Dit alles wordt als een groot pakketje in de mond gedaan en dan, kauwen en spugen maar! Natuurlijk moesten Luuk en Thomas (reisgenoot) dit ook proberen. Onze gids had een lekker pakketje voor ze gemaakt en daar gingen ze..

Maar of het nou echt lekker is? Lekker is anders, maar vies was het ook niet.

Een betere gewoonten van Myanmar is dat iedereen hier Bimese liederen zingt. Dit hebben wij onder het genot van een drankje bij het kampvuur ook mogen ervaren. Zo hebben wij 2 hele gezellige avonden bij de lokale mensen thuis gehad. Ondanks dat het toch wel erg back to basic was. Slapen op een dun matrasje op de gang, douchen met een emmer met koud water en eten wat wordt gekookt op een klein vuurtje. Het deed ons weer erg denken aan de goede herinneringen van Nepal.

De trekking was een supergave ervaring en hierdoor een hele andere kant van Myanmar mogen zien. Geweldig!

De komende dagen vertoeven wij bij een klein dorpje langs het grote Inle Lake. Waarna onze reis verder gaat naar het beroemde Bagan.

Liefs Luuk en Jess